Anja was een echte verbindingsfiguur en een boegbeeld in haar werk en ons gedachtengoed. Binnen onze vereniging was Anja actief in het bestuur van 2011 tot 2018, waarvan drie jaar als voorzitter. Ze was actief betrokken in het proces van de oprichting van de BWP-koepel en drukte ook daar haar kenmerkende verbindende stempel. Daarnaast zetelde ze als ombudsvrouw in de Deontologische Commissie. Velen onder ons zullen haar ook kennen als trekker van de Rozenkransgroep, een initiatief om onze veelkleurigheid te erkennen, de substromingen te verbinden en ons gedachtegoed ook buiten de muren van de therapiekamers uit te dragen, met de kracht van een 'stille revolutie'. 

Anja, je belichaamde op een bijzondere manier al waar het cliëntgerichte gedachtegoed voor staat, als mens en als hulpverlener: verbinding, menselijkheid, authenticiteit en zachte kracht. Zo heb je velen van ons - misschien meer dan je dacht - geraakt en geïnspireerd!

Voel je vrij om ook jouw herinnering aan Anja door te sturen, dan vullen we het hieronder verder aan.

Karel Binon

Tine Swyngedouw

Wat een groot verlies voor wie haar nabij was maar ook breder maatschappelijk.

Anja was een prachtvrouw die de kunst verstond om de mogelijks tegengestelde krachten van verbinding en eigenheid in zich te verenigen. Een voorbeeld daarvan is hoe ze binnen VVCEPC de Rozenkransgroep oprichtte (genoemd naar het café ‘In den rozenkrans’ in de Abdij van Vlierbeek in Kessel-Lo waar we samen kwamen). Als voorzitter was ze bezorgd over de verschillende stromingen binnen de vereniging. Ze zocht een manier om tegelijk versnippering tegen te gaan en te zorgen voor verbinding én dit zo te doen dat er ook steeds respect was voor de eigenheid en de eigen identiteit van de verschillende groepen therapeuten, counselors en belangstellenden in de VVCEPC.Ze was een mens die ook in zichzelf tegenstellingen samenbracht: ondersteunend zijn en kritisch zijn, verbindend zijn en een eigen visie hebben. Een mens die gedreven was om de wereld wat beter achter te laten, wat ze dan ook deed.

Bedankt, Anja, dat ik je mocht ontmoeten, ook toen je ziek was. Zelfs toen bleef je ook geïnteresseerd in het leven van anderen. Er was nog zoveel dat je had willen realiseren maar die tijd kreeg je helaas niet meer. Met pijn in mijn hart zeg ik vandaag: dag mooie mens, vaarwel!

Kristine Lembrechts

Mijn eerste herinnering aan Anja is een indrukwekkende bos lange haren en een felrode gekleurde jurk. Ik zag haar een babbeltje slaan op de eerste activiteit van VVCEPC waar ik als pas afgestudeerde therapeute naartoe ging. Ik was direct onder de indruk van haar kleurrijke en energieke aanwezigheid. De volgende keer dat Anja mijn pad kruiste, was tijdens een AV. Opnieuw was ik geïmponeerd door haar lange haren, maar het was vooral haar waardevolle inbreng die deze keer mijn nieuwsgierigheid wekte. Korte tijd later zou ik het voorrecht hebben om deze geweldige vrouw beter te mogen leren kennen, toen ik besliste om Anja’s ondervoorzitter te worden gedurende haar ganse voorzitterschap van VVCEPC.

Anja was een erg warme vrouw, oprecht geïnteresseerd in iedereen die haar pad kruiste. Ze was met iedereen begaan en bood een luisterend oor waar nodig. Het was duidelijk dat Anja van mensen hield en vooral van de meest kwetsbaren. Zo zette ze zich jarenlang in binnen Katharsis (Genk) en later binnen ‘t Kader (Geel) voor mensen die worstelen met een verslaving. Dezelfde inzet toonde ze voor verslaafden binnen het gevangeniswezen.

Ze stond ook open voor ieders mening of ideeën zonder het doel uit het oog te verliezen. Als voorzitter van VVCEPC wilde ze vooral zorgen voor verbinding binnen onze vereniging in een woelige periode waar verbrokkeling een bedreiging vormde. Het is onder invloed van haar openheid en verbindende houding en communicatie dat we het VVCEPC-schip door deze woelige wateren hebben kunnen sturen. Allen samen. Ook mede door Anja’s inzet werden er bruggen gebouwd met de andere therapeutische stromingen en zag BWP het levenslicht, waar ze later ook nog een bestuursfunctie zou opnemen. 

Ze was voor mij een voorbeeld van hoe kracht en leiderschap geen afbreuk hoeven te doen aan vrouwelijkheid, zorgzaamheid en kwetsbaarheid. 

Anja was ook een ongelofelijk harde werker, die zich steeds voor 100% ingezet heeft voor de dingen waartoe ze zich engageerde, met een onnavolgbare passie en energie. Vanuit het verre Limburg kwam ze met de auto en soms met de trein naar elke vergadering voor VVCEPC, want aan online vergaderen deden we nog niet pre-corona. Ze heeft hier nooit over geklaagd en ze stond er, telkens opnieuw met diezelfde alerte geest en energie. Ik weet niet hoe ze het deed, naast een voltijdse job en het runnen van een gezin. Zelfs toen ze ziek werd, bleef ze werken voor zover dit in haar mars lag, tot het duidelijk werd dat ze deze strijd niet zou winnen. 

Ze hield van het leven en ze was nog niet klaar met het leven, want er was nog zoveel dat ze wilde doen en bereiken. Helaas werd haar niet meer tijd gegund.

Anja, ik ben je dankbaar voor onze 3 intense jaren van nauwe samenwerking en voor je steun. Je was een prachtig mens en het was een voorrecht je te hebben mogen ontmoeten. Het ga je goed.

Dominique Mertens

Samantha Werthen

Totdat ik voorzitter werd van de deontologische Commissie in 2018 mocht ik als ombudsvrouw reeds een tijdje samenwerken met Anja, die in de Commissie zetelde als afgevaardigde van het bestuur. Ik heb Anja steeds ervaren als een zeer warme, vriendelijke, authentieke een positief ingestelde persoon. Met Anja erbij was de sfeer altijd heel fijn en levendig. In 2018 stapte ze uit het bestuur van de VVCEPC en dus ook uit de deontologische Commissie. In 2022 vroeg ik haar of zij voor enkele maanden terug in de Commissie wilde komen als plaatsvervangend lid. Ondanks haar zeer drukke agenda wilde ze dit graag opnemen. Dit deed ze uiteraard met de haar kenmerkende energie en schwung. Wat ben ik nu blij dat ik haar toen terug even heb kunnen ontmoeten! Vermoedelijk is ze kort hierna ziek geworden, ik heb dit niet geweten. Hoe groot is ook de schok te vernemen dat ze overleden is. Ik ben haar zeer erkentelijk voor de ondersteunende en warme woorden die ik van haar kreeg. Anja had een duidelijke eigen mening en je kon erop op aan dat ze die ook eerlijk deelde. Zij was een zeer mooie persoon die heel erg gemist zal worden.

Hilde Libbrecht

Dag Anja,

Ik wou dat je mijn brief kon lezen. Ik wou dat je er nog was…

Enkele maanden geleden had ik bij Trees nog naar jou gevraagd omdat je in mijn gevoel van de aardbol was verdwenen na jouw voorzitterschap. Dus toen Trees me enkele dagen geleden liet weten dat je was overleden, kwam het echt als een schok. Ik wist niet eens dat je ziek was. Dus neen, wij maakten geen deel uit van elkaars dagelijks leven. Maar de paar keer dat je mijn levenspad hebt gekruist, zijn me altijd bijgebleven. 

De eerste periode was meer dan een kwarteeuw geleden. Je was toen nauw bevriend met een toenmalig lief van mij. Ik leerde je kennen als een goedlachse hippie, met een opvallende doortastendheid – toen al. Bij ons uiteen gaan, was jij een van de vertrouwenspersonen van mijn ex en uit wat die daarover vertelde, kon ik opmaken hoe behoedzaam je met alles omging en dat je ook mij meenam in wat je terug gaf. Dat heeft me toen erg ontroerd. Ik ben je stiekem sindsdien steeds een ‘behoedster van de liefde’ gaan noemen. Enfin, niet zo stiekem want ik heb het jou vele jaren later ooit verteld. Het pleitte natuurlijk ook voor mijn ex dat die zich niet liet omringen met mensen die haar naar de mond praatten. Want dan was je bij jou aan het verkeerde adres. Je zei wat je te zeggen had en dat was vaak heel raak. Maar je zei het zacht.

Jaren later – je ging toen weg bij De Spiegel – wou je me een van jouw beschermelingen nalaten. Ik zie haar trouwens nog steeds af en toe. De manier waarop je dat deed, was zo liefdevol, zo vol zorg, dat ik de vrouw al bijna graag zag nog voor ik haar ooit had gezien. 

Daarna zag ik jou soms op een studiedag. Tijdens jouw voorzitterschap ontdekte ik opnieuw de vredesapostel in jou, zonder valse sentimenten, nooit een blad voor de mond maar altijd respectvol, naar verbinding zoekend.

Ik wou dat ik afscheid van jou had kunnen nemen. En toch past het ook bij jou, om dat in stilte en in intieme kring te doen. Je was nooit een aandachtzoeker. Je zocht de dingen niet op. De dingen kwamen naar jou toe, vanuit het natuurlijk gezag dat je al heel jong uitstraalde. 

Je zou wellicht opkijken van de aandacht die nu gaat naar je verdwijnen. Dacht je dat in stilte te kunnen doen? Hoe verdrietig zit ik nu te staren naar de lege plek op mijn blad, die ik vergeefs met woorden probeer te vullen.

Ik miste jou al toen je nog leefde. Ik zal jou blijven missen.